Przykłady Dobrych Praktyk „Przyjaźń na zawsze” Partnerskie Projekty Szkół „Comenius” Partnerzy: Polska, Słowenia, Irlandia

Prawdziwa przyjaźń nie zna granic

Na tę przyjaźń społeczność szkolna szkół podstawowych, biorących udział w projekcie, uczciwie zapracowała. W projekcie brali udział uczniowie i nauczyciele szkół z Polski, Irlandii i Słowenii. Szkoła słoweńska z Ljubljany była koordynatorem projektu, którego celem było zbliżenie i wzajemne zrozumienie kultur oraz poznanie specyfiki edukacji.

W ciągu trzech lat, my – nauczyciele i uczniowie – poznaliśmy kraje i miasta, ich kulturę, tradycje, kuchnie i inne atrakcje. Ten wspólnie spędzony czas zaowocował prawdziwą więzią, która minęła granice i została po oficjalnym zakończeniu projektu.

Do realizacji projektu zaproszeni uczniowie w wieku 5-12 lat ze szkół podstawowych: Publiczna Szkoła Podstawowa nr 20 im. Księcia Jana Dobrego (Polska), St. Mary’s Central IVS (Irlandia) i Szkoła Podstawowa im. Oskarja Kovačiča (Słowenia).

Początek projektu obejmował utworzenie „dowodów tożsamości” uczniów, w których zawarty był opis osoby, zainteresowań oraz opis dnia w szkole. Uczniowie wymienili karty z uczniami z krajów partnerskich i rozpoczęła się współpraca. Komunikacja nie była przeszkodą : pomógł język angielski i nauczyciele.

W pierwszym roku realizacji projektu uczniowie skoncentrowali się na prezentacji miejsc w okolicy szkoły. Zaprezentowali swoje miasta i ich historię.

Uczniowie z Polski zaprezentowali Opole w formie broszur, plakatów i albumów, a także płyt CD: dworzec kolejowy, katedrę św. Krzyża, historię opolskich cementowni.

Uczniowie z Irlandii przedstawili miasto Killenaule, historię Dervyna Hana, kościół St. Mary i stację kolejową Laffanbridge.

Nasi uczniowie – Słowenia – przedstawili Ljubljanę, Ogród Botaniczny Emono.

W drugim roku projektu uczniowie opisali swój zwykły dzień, stworzyli harmonogram zajęć lekcyjnych z nazwami przedmiotów w ojczystym języku, opisali najpopularniejsze sporty w kraju. Na płytce CD uczniowie nagrali najbardziej popularne zwroty w języku polskim, celtyckim i słoweńskim. Stworzyliśmy książki kucharskie typowych potraw regionalnych i nagraliśmy teatralnie przedstawienie legendy na DVD. Bardzo ciekawym widowiskiem był mecz hurlingu irlandzkiego, sportu nieznanego szerzej w Polsce i Słowenii.

Trzeci rok realizacji projektu dotyczył teraźniejszości. Uczniowie pisali o istniejących w pobliżu szkół klubach, np. sportowych, o transporcie miejskim, o sławnych ludziach swojej okolicy, o problemach, z którymi się stykają i o możliwościach spędzania wolnego czasu.

Każdego roku spotykaliśmy się w każdym kraju i omawialiśmy najbliższe plany.

Wszyscy byliśmy gospodarzami swojego kraju i każda szkoła prezentowała się z jak najlepszej strony. Byliśmy dla siebie przyjaźni, serdeczni i życzliwi. Poznaliśmy rodziców uczniów ze szkół, a także nasze rodziny. Koleżeństwo miedzy partnerami stało się przyjaźnią.

Na pierwszym spotkaniu w Opolu w roku 2006, zostaliśmy bardzo ciepło przyjęci, przy wejściu do szkoły wisiały flagi słoweńska i irlandzka. Byliśmy pozytywnie zaskoczeni. Pani Dyrektor szkoły, koordynator projektu oraz uczniowie wraz z nauczycielami przedstawili z całą gościnnością swoje piękne miasto. Do dwóch wizyt doszło także u nas, w Słowenii. Goszcząc polskich przyjaciół czuliśmy nawet wtedy, że jesteśmy jakby w Polsce i polskim otoczeniu. Teraz wiemy, że szkoły nasze związane są ze sobą słowiańskimi korzeniami. Padło wiele ciepłych słów pod naszym adresem. Wasz zachwyt nad słoweńską gościnnością, pracowitością, organizacją i pięknem Słowenii spowodował, że z ogromną przyjemnością zaprosiliśmy Gości na 50 rocznicę naszej szkoły, mimo tego, ze realizacja projektu została zakończona. Planują c długoletnią współpracę zaprosiliśmy zastępcę Prezydenta miasta Opola, naczelnika Wydziału Oświaty, dyrektora szkoły i nauczycieli. Rozmowy toczyły się na temat wprowadzenia nowego systemu „6 latki w szkole” w Polsce. Chętnie podzieliliśmy się naszymi doświadczeniami, gdyż 6 latki chodzą do słoweńskiej szkoły już od paru lat.

Gościnni Polacy długo nie pozwolili nam czekać, wkrótce zaprosili nas na uroczystość nadania imienia Publicznej Szkole Podstawowej nr 20. Szkoła przyjęła imię Księcia Jana Dobrego. Ceremonia nadania imienia wraz z częścią artystyczną były doskonałe. Wyobraziliśmy sobie ile pracy włożyli nauczyciele, uczniowie i rodzice, by wszystko poszło sprawnie i profesjonalnie. W programie tego pobytu była również wizyta w innej szkole podstawowej. Podczas wspólnych rozmów rozmawialiśmy o plusach i minusach wprowadzenia dzieci o rok młodszych do szkoły podstawowej. Mam nadzieję, że nasze doświadczenia, którymi podzieliliśmy się były przydatne naszym polskim przyjaciołom.

Inie był to koniec nasze współpracy. To teraz my – Słoweńcy – zaprosiliśmy przedstawicieli Wydziału Oświaty miasta Opola, radnego, dyrektorów szkol oraz nauczycieli, by wspólnie omówić podobne problemy naszych dzieci: integracja dzieci ze specjalnymi potrzebami w szkole ogólnodostępnej. Podzieliliśmy się naszym bogatym doświadczeniem w pracy z uczniami niepełnosprawnymi, niewidzącymi, a także autystycznymi.

Jestem przekonana, że dalej nasza współpraca będzie trwała. Stwierdzam, że przez minione lata współpracy wiele się nauczyłam, poszerzyłam horyzonty, wzbogaciłam swój warsztat pracy.

Na zakończenie tego artykułu, który nie jest zakończeniem naszej przyjaźni, chcę jeszcze raz podziękować Naczelnikowi Wydziału Oświaty Urzędu Miasta Opola, dyrektorowi szkoły, koordynatorowi polskiego projektu, wszystkim pracownikom szkoły i każdemu, kto uczestniczył w projekcie w jakikolwiek sposób.

Moja wdzięczność jest trudna do przeniesienia na papier. W życiu można spotkać wielu ludzi i nie każdy pozostaje w sercu. Wspólny, wieloletni udział w projekcie i dalsza współpraca zaowocowała „Przyjaźnią na zawsze”.

Anuša Mihelič

Szkoła Oskarja Kovačiča

Ljubljana, Słowenia

2012